Ik pak mijn kopje thee, start mijn laptop op en ga aan mijn bureau zitten. Even mijn mails checken en de rapportages nalezen. Het is een gewone ochtendroutine.
Opeens hoor ik naderende voetstappen op de gang. Claudia, mijn cliënte komt eraan. Helemaal buiten adem komt ze binnen. “Moet je nou eens horen wat ik allemaal heb meegemaakt van de week, Katharina!” Ik stel voor om eerst even te gaan zitten en op adem te komen. In de tussentijd loop ik snel naar de keuken voor een vers kopje koffie, uiteraard met melk en suiker. Claudia vertelt vol trots dat ze van de week tante is geworden, haar hele gezicht straalt! Haar dag kan niet meer stuk!
We beginnen met het zingen van haar lievelingslied: “Leef” van André Hazes jr. Bij het refrein zingt Claudia vol overgave mee en zijn we twee kamers verder vast te horen. “Dat klinkt lekker zeg” is haar commentaar op het nummer. “Nu wil ik graag op het drumstel spelen”, hoor ik haar zeggen. Eigenlijk is dat een heel bijzondere wens, want twee maanden geleden vond Claudia alles spannend en had ze veel aansturing nodig om in actie te komen. Vandaag weet ze precies wat ze wil. “Katharina, ik wil graag de donkere drumstokken en zullen we de kaartjes erbij pakken?” “Komt allemaal voor elkaar Claudia!” Met alle liefde pak ik de gewenste voorwerpen uit de kast.
“Weet je ook al welk kaartje je graag zou willen gebruiken voor je muziek?” Ik laat haar kiezen uit een verdrietig, woedend of blij gezicht.” Claudia hoeft niet lang na te denken. “Doe maar de blije, want ik ben tante!” “Ok, prima gaan we doen en op welk instrument zal ik gaan spelen?” “Doe maar het keyboard”. Logisch eigenlijk, een overbodige vraag, want daar speel ik altijd op als we vrolijke muziek spelen. Samen spelen we een improvisatie, zo noemen we dat binnen de muziektherapie. Ik zet in met een vrolijk en meeslepend ritme en Claudia gaat erin mee. Mijn spel wordt op een gegeven moment langzamer, Claudia pakt het meteen op, de laatste toon galmt nog na in de kamer. Weer een blije glimlach op het gezicht: “lekker zeg die muziek”. Ja, echt goed passend bij het vrolijke gezichtje dat Claudia gekozen had. “En nu graag het verdrietige gezichtje…” Het volgende nummer spelen we inderdaad langzaam en in mineur. Zo gaat het maar door, totdat het weer tijd is voor het afscheidsliedje. Ik breng haar naar de deur en ze loopt weer naar de lift. Straks staat Markus voor de deur, maar ik neem nog even een minuutje om na te genieten van de therapie met Claudia. Wat een verschil met een paar weken geleden. Mijn dag kan ook niet meer stuk!
Benieuwd of muziektherapie iets is voor jou of jouw cliënt? Neem gerust contact met ons op via Expertisecentrum Zuidwester.
Katharina Hellendoorn
Muziektherapeut Zuidwester